KAKALUNGKOT

This morning, while at work, may isang Filipina maid na pumasok sa office.

Maid: "Miss, pinay ka?"
Ako: " Opo."
Maid: "Magkano ang ticket papuntang pilipinas?"
Ako: "Magpapadala po kayo ng ticket sa atin?"
Maid: "Ah, hindi. Bibili ako ng ticket." (Habang sinasabi nya to, naluluha na sya) "Gusto ko ng umuwi ng pilipinas. Hindi ko iintindihin kung magkano. (Tuluyan na syang naluha.)
Ako: "Ate, ok ka lang?"
Maid: "Hirap na hirap na kasi ako."

Wala akong nagawa syempre dahil hindi naman kami travel agency. Tinuro ko na lang sa kanya ang pinakamalapit na travel agency at sinabi ko kung mga magkano ang one way na pamasahe papunta satin.

Awang- awa talaga ako sa kanya. Kung pwede lang na iuwi na agad sya satin, iuuwi ko na sya.

Nakakalungkot talaga ang situation ng mga househelpers dito sa abroad. May isa rin akong nakilala na pinay housemaid. May edad na sya. Makikita mo na kulubot na ang kanyang balat, at estimate ko na nasa 50+ na sya. First time na nakita ko sya, nasa kabilang kalye, buhat-buhat ang isang malaki at mabigat na kahon para dalin samin at ipadala. Hindi man lang sya tulungan nung driver nila. I really feel sad for her. Siguro, thrice a month, nagpupunta sya sa office at nagpapadala ng mga kahon-kahon.

Sabi nga sa isang pelikula, "Kung maayos lang ang kalagayan natin sa Pilipinas, hindi na natin kelangan pa magpakaalipin sa ibang bansa." Kung lahat sa atin ay mabibigyan ng marangal na trabaho, diba, masaya? Wala ng iwanan, sama-sama na lang ang lahat. Pero hindi lahat ay pinalad, kaya nakikipagsapalaran sa ibang bansa.

Wala na sanang mga Filipino na nangungulila at nagpapakiharap ng malayo sa mga minamahal.

Pero, kelan kaya mangyayari yun? :o(